Halil Coşkun’un “El-Cezeri Üzerine-III” isimli kişisel resim sergisini 30 Nisan – 18 Mayıs 2010 tarihleri arasında izleyebilirsiniz.

Gizemin bir diğer adı Halil Coşkun,

İnsanın kendine özgü bir kişilik yaratabilmek adına, ömrünü harcayabilmesi bir cesarettir.

Halil Coşkun’un yeni resimlerinde, tekile indirgenen kuş figürlerinin kaligrafik tat içinde, sanatçının form arayışlarına yüklediği anlamlar, resim dilini çözmekten çok uzağa fırlayarak, ait olduğumuz coğrafyanın küf  kokulu anılarına kadar bağlar. Bir sanat yapıtının gerçek değerinin, sanatçı kişinin yaşantısına ait tüm verilerin toplamında yattığı, yaygın bir yaklaşımdır.

Sanatçı, doğadaki somut biçimlerden başlayıp adım adım gözle görünür bir değişimle betimlediği her nesneyi “soyut dilde” biçimlenene kadar yüzeye aktarıp, gizemi düşünceye, düşünceyi düşe, düşü ise gerçeğe doğru hızlıca, tıpkı film şeridi gibi, sürüklemektedir. Göze akıp duran yüzeydeki her figür, bir müziğin lirik notalarına her an ihtiyaç duyabilir. Coşkun’un yüzeylerindeki her bir hareket, ruhunuzu okşayan bir müzikle köklerinizin derinliklerine yolculuk yapmanız olasıdır.

Plastik dilin renk, biçim, açık-koyu gibi elemanlarının soyutladığı doğa birimleri karşısında, içsel tepkilerimiz hareketlenir. Kaligrafik tanımlamaların çizgisel yapısını kesen renk yüzeylerinde de yine aynı durum geçerli. Bu durumu çizgi ve renk birlikteliğini müziğin ahenkli ve uyumlu olma kurallarıyla aynı düzleme taşımak şeklinde yorumlayabiliriz. Kuş yuvalarının içindeki dal parçacıklarında Coşkun’un sarmal düşünce dünyasının kuytularını keşfetmek… Daha da ötesine geçip Kavafis’in “Yeni ülkeler bulamayacaksın, başka denizler bulamayacaksın. Bu kent peşini bırakmayacak.” tümcelerini anımsamak… Aynı şehirde doğup, aynı şehirde yaşlanmak…

Kuş kendine ait yuvada dış dünyadan soyutlanmış, bir bakıma inzivaya çekilmiş, dıştan gelen tüm kötülüklere karşı etrafını saran dalların arasında kendine bir zırh oluşturmuş ve böylece kendi mekânında özgürlüğüne kavuşmuştur. Boşlukta kendi başına korkusuzca durabilmektedir.

Dilek Şener – Nisan 2010