Genç sanatçılardan oluşan, ‘’izlenimyorum – Paris’’  adlı grup sergisi 18 Mayıs – 6 Haziran 2012 tarihleri arasında Hakan Esmer küratörlüğünde, Galeri Soyut’ta izleyicileriyle buluşuyor. Grupta, Derya Ülker, Evren Oğuzbalaban, Levent Oyluçtarhan, Metin Kalkızoğlu, Özge Öner, Rıdvan Özgür, Selda Eren, Serkan Küçüközcü, ve Zafer Malkoç yer almaktadır.

Paris, bir modernite ve turizm metaforu olarak üzerimizde sallanırken 19 yy. resimlerinden farklı şekilde onu ele almak, eskimiş giysileri ve tarihe tanıklığıyla onu baştan resmetmek bir maceradır. Defalarca fırçalardan, “izlenim” hapislerinden geçen bu kenti, meşhur imgelerinden, afişlerinden ayrı görebilmek için yeni gözlemleyicisinin süzgeci esastır. Görenin baktığı yer belirleyicidir.  “Paris’lere gitmek” tam da budur: Birden çok Paris vardır sanki ve mutlaka başka birilerine aittir. O halde nasıl öznelliğe ait kılınacaktır? İzlenimin gücü bu yüzyılda hala diri midir?

Bugün Paris’i resmetmek isteyen sanatçı için ilk basamak, çetin bir arayışla, gözlemciye ait olmayan verileri, devreye giren yerleşik imgeleri ayıklamaktır. Şehrin tarihi ve şehrin sanat tarihi arasında Eyfel Kulesi gibi rastlantısal göstergeler, kartpostallaşmamış bir imge, “müzelik” olmamış bir karedense, yaşanmış bir süreç ilham değerindedir. Bu kalıp imgelerin sustuğu yerde, sanatçının öznelliği ne yapılıp edilip bir “arayüz” haline getirilmelidir.

Karmaşık imge ortamında genç sanatçı için asıl olan, efsaneleri yeniden üretmek değil, kendi gözüyle görerek, kendinin ve konusunun olanaklarını, henüz tayin edilmemiş sınırlarını keşfetmektir. Fotoğraf kullanacaksa kendi elleriyle, gözleriyle çekecek, malzemesini toplayacak, izlenimci atmosferde titreyen havayı koklayacak, müzelerde geceleyecek, Seine nehrine düşecek, sokaklarda müziğini arayacak, St. Lazare garında soğuktan buğulanmış tren camlarına resim yapacaktır.

“Genç Sanatçı” olmanın verdiği özgürlük duygusu içinde, bugünün gözüyle resmedilen Paris’i konu alan sergi,  ustalara gönderme yaparcasına “izlenim” adını taşırken, tedirgin, içe kapanık bir “izleniyor olma” duygusuyla da birleşir. Böylece hem izlenen hem de izlenim ve yorum yapan özneler, yeni görme biçimlerinin karşısına çıkarken birleşen yeni aktörler olurlar.