Galeri Soyut, 8 – 27 Ocak 2021 tarihleri arasında Nurettin Akkaya’nın “Mühür” isimli kişisel resim sergisine ev sahipliği yapıyor.

MÜHÜR

Yeni bir dünya kirlerinden doğarken, ölümün soğukluğundan uzaklaşarak sanata sığındığımız günlerden geçiyoruz. 

“Hayat belirsiz, gelecek tahmin edilemez.  Akla hayale sığmayan her şey mümkün.” diyordu Titanik’in yönetmeni… Titanik, okyanusun dev dalgalarına karışan çığlıklar arasında  batarken kemancılar çalmaya, ressam da çizmeye devam ediyordu.

Nurettin’in büyülü figürleri de insanın varoluşundaki ilksel kaosu andıran  çığlıklarıyla şarkılarını söylemeye ve  teflerini  çalmaya devam ediyor.

Nurettin, bu sergisinde;  El Greco’nun yarım kalan eserindeki  “beşinci mührü” açıyor;  şimdinin gerçek ruhunu bulmak için  geçmişin eğlenceli, gizemli ve tutkulu  yanlarını bulmaya çalışıyor. Böylece bizleri  travmatik yitirme yaşantılarında mühürlenen içselliğin korunmuş  bölgelerinde yeni arayışlara itiyor. 

Ancak,  Greco’nun çamurlaşmış renklerine karşın sihirli bir armoni oluşturan parlak maviler, asi  yeşiller, kudretli kırmızılar şahlanmıştır burada… 

Zarif ve manalı mimiklerle birbirine bağlanarak asimetrik grup oluşturan figürler, saat zembereğinin dayanılmaz atılganlığına kapılarak çılgınca dans ederken fetvalarla kuşatılmış dünyaya meydan okuyorlar adeta !..

Onun resimlerinde yalnızlığa mahkum edilmiş bir insanın çığlığını içine alıp canlı tutmaya çalışan işaretler var.  Öyle bir işaret  ki;  tuvalden tuvale kendini  aşıyor ve örtüyor.  Görmeyi kışkırtıyor,  göreni  şaşırtıyor.  Orada  eski  ‘ben’  yeni  ‘biz’ oluyor ve  koroya katılıyor. Koronun  yankısı  her bir figürde devam  ediyor. Arka planda kurulan oyun alanlarına beklenmez bir konuk gibi katılan izleyici; coşkuyu, kederi ve anıyı paylaşıyor.

Resim orada bir film duyumuna dönüşürken izleyiciye sıçrama, hareket  ve değişim olanağı sunuyor. Resmin imgelerinde çoğalan izleyici,  “Dadaist”  bir sevince de ortak oluyor ve evcilleşiyor orada…

“Sanatın amacı içimizdeki yabaniyi öldürmek değil, onu evcilleştirmektir.“  diyordu  Fischer. 

Nurettin Akkaya’nın figürleri  de kendi içindeki yabaniyle boğuşan insanın dramatik ruh halini yansıtıyor;  bedenler uzarken uyumları egzotik bir görünüm kazanıyor. Spontane boya akıtmaları, değişken nüanslı renkler, kişiler arasındaki mesafeler, çarpık bacaklı bedenlerin eklemlerindeki kesinti, acı veren bir melankoliyi gözler önüne seriyor.

Düşle gerçekliğin birbirine karıştığı bir dünyada bedenler asıl formundan uzaklaşırken kendi bilincinin yalanlayıcısı olmaktan kurtulamayan insanın  yabancılaşmış suretlerine tanık oluyoruz.   

Nurettin, sahneye koristlerini  ve çalgıcılarını titizlikle yerleştiriyor, Babil Kulesi’nden İnandıktepe’ye uzanan coğrafyada bıkmadan usanmadan kendi virtüözünü arıyor.

Bitik Vazosu’ndan fırlamış gibi uzayan çalgıcıların aşkın ruh halleri görsel bir zerafet kazanırken,  resim aynı zamanda işitsel bir şölene dönüşüyor. Ancak onun figürleri asla saldırgan değildir. Nurettin’in çalgıcıları ne kıyameti haber veren İsrafil gibi korku salıyor, ne de Platon’un mağarasındakiler gibi uysal ve itaatkar.

Hemen her resimde kompozisyona ev sahipliği yapan alçak kabartma niteliğindeki kaligrafik doku, tinsel-tarihsel hislerimizi canlı tutarken, epigrafik bir kitabe gibi içimize vahyoluyor.

Nurettin, kitabeyi  öyle derinden okuyor ki ; tuhaf bir gariplik  duygusu uyandıran figürlerin trans halleri  bizleri  geçmişin silinen izlerine ve mühürlenmiş zamanlara  doğru sürüklüyor.

Bu mekanlarda dolaşan bir yolcu oluyoruz ya da ufuk çizgisinde kaybolan bir Zerdüşt!  Orada bir Asur’luyuz,  bir Hitit,  ya da bir Roman…

Çingene pembesinde Trakya’ya,  mavi lekelerde Marmara’ya, köpük beyazında  Akdeniz’e, mor fistanlı beneklerde gecekondulara uzanırken bir Anadolu biçimlemesi yaşıyoruz adeta.  Mevlevilerle ney üflüyor,  Bektaşiyle saz çalıyor, Romanlarla raks ediyoruz.                                 

Resimler, geçmişten geleceğe bir umudu besliyor. O, aslında geçmişin hayaletlerini değil, geleceğin hayallerini çağırıyor tuvallerine… Her canlının yok olduğu, yok olurken sürüklendiği, sürüklenirken biriktirdiği, biriktirirken yeniden oluştuğu  yaşayan bir dünya var burada.

Kasimir Edscmid,  “Dışavurumcu  bakmaz, görür” diyordu. Nurettin, içten görendir…

Erken gelişmiş  bir anlatımcı  olarak resme  adanmış bir yaşamın engin tecrübelerini, soyut leke fantazileriyle plastik metaforlarına kavuşturan Nurettin, yeni resimleriyle çağdaş sanat geleneğini ısrarla sürdürüyor. Adeta trajik parçalanmışlık halini yaşadığımız bir zamanda, kayıp bir cennetin özlemini çekerken, kopan bir uçurtmanın arkasından koşarcasına hırpalanan insana bir soluk katmaktır bunca emek.Covid-19’ un pençesinde giderek keskinleşen yalnızlığımıza bir umut ışığı yansıtan Nurettin’in  “Mühür” adlı sergisi,  hassas ruhlara bir hoş seda bırakıyor.

Öyle ya, ne diyordu Tarkovsky?  “ Dünya mükemmel olmadığı için sanat var !” – Mehmet KAYA (Ressam /Sanat Eğitimcisi)